In de afgelopen twintig jaar is de wereld kleiner geworden. Vluchten zijn goedkoper, internet is overal, en mensen reizen meer dan ooit. Dat heeft ook de callgirlindustrie in Nederland veranderd - niet alleen hoe ze werkt, maar wie er werkt, waar ze vandaan komen, en hoe klanten ze vinden. Het is geen kwestie meer van een lokale vrouw die in een appartement in Amsterdam werkt. Het is een internationaal netwerk, met vrouwen uit Oost-Europa, Latijns-Amerika, Azië en zelfs Afrika. En het is niet langer alleen over fysieke diensten. Het gaat om marketing, digitale platforms, en culturele verwachtingen die over de grenzen heen gaan.
Van lokale prostitutie naar internationaal bedrijf
Voor de jaren 2000 was een callgirl in Nederland vaak een Nederlandse vrouw, of soms een vrouw uit een buurland zoals België of Duitsland. Ze werkten vaak via een makelaar, of zelfstandig via een telefoonlijst in een krant. De klanten waren meestal lokale mannen, vaak uit de middenklasse. De prijs lag tussen de 50 en 150 euro per uur. Het was een klein, relatief onzichtbaar onderdeel van de stad.
Vandaag is dat anders. De meeste callgirls in Nederland komen nu uit Roemenië, Polen, Moldavië, de Filipijnen, Thailand en Brazilië. Ze komen hier met een toeristenvisum, een studentenvisa, of soms via mensenhandel. Ze werken vaak niet meer alleen. Ze zijn onderdeel van een organisatie - soms een kleine groep, soms een grote, goed georganiseerde netwerken met zetels in Roemenië, Rusland of Turkije. Ze hebben een professionele website, een Instagram-account, en een WhatsApp-nummer. Ze reageren binnen minuten op berichten. Ze hebben een vaste prijslijst: 100 euro voor 30 minuten, 180 euro voor een uur, 300 euro voor een nacht. En ze accepteren bankoverschrijvingen, Bitcoin, en zelfs PayPal.
De rol van het internet en sociale media
De grootste verandering? Het internet. Voordat Google en Instagram bestonden, moesten callgirls zichzelf verbergen. Nu zijn ze zichtbaar - en dat is hun kracht. Ze posten foto’s met een zachte belichting, een glimlach, een kamer met een luxe bed. Ze schrijven in het Nederlands, Engels, Duits en Spaans. Ze gebruiken hashtags als #AmsterdamEscort, #LuxuryCallGirlNL, #PrivateMeeting.
Ze hoeven geen makelaar meer. Ze kunnen direct met klanten communiceren. En klanten? Die zoeken niet meer in kranten. Ze typen in Google: ‘callgirl Amsterdam snel’, ‘goedkope escort Nederland’, of ‘sexy vrouw voor nacht’. Algoritmes tonen ze de beste resultaten. De meeste callgirls hebben nu een eigen website, vaak met een .nl domein, en een contactformulier dat automatisch een bericht stuurt naar hun telefoon. Sommigen gebruiken apps zoals Tinder of OnlyFans om klanten te vinden - en dan sturen ze die door naar een privénummer.
Het is geen geheim meer. Het is een bedrijf. En zoals elk bedrijf, wordt het geoptimaliseerd. Ze testen welke foto’s meer reacties geven. Ze passen hun prijzen aan per seizoen. In de zomer zijn ze duurder - meer toeristen, meer vraag. In de winter verlagen ze de prijs om klanten te houden. Ze volgen trends: wie wil een ‘buitenlandse ervaring’? Wie zoekt ‘een meisje dat Engels spreekt’? Wie wil een ‘niet-gezichtsloze’ ervaring? Ze geven wat de markt vraagt.
De invloed van toerisme en economie
Amsterdam is een toeristische hotspot. In 2024 kwamen meer dan 20 miljoen bezoekers naar Nederland. Dat is een kwart meer dan in 2019. En niet alle bezoekers komen alleen voor de musea. Een studie van het Sociaal en Cultureel Planbureau uit 2023 toonde aan dat 12% van de buitenlandse toeristen in Nederland aangaf dat ze overwoegen een escort te boeken. Dat zijn ruim 2,4 miljoen mensen per jaar.
Deze toeristen zijn vaak mannen tussen de 25 en 45, uit Duitsland, België, het Verenigd Koninkrijk, en de Verenigde Staten. Ze hebben geld. Ze willen iets anders dan een酒吧 of een café. Ze willen een persoonlijke, intieme ervaring - en ze zijn bereid om er voor te betalen. En omdat ze uit het buitenland komen, zijn ze vaak minder bang voor de sociale stigma die hier in Nederland bestaat. Ze denken: ‘Het is hier legaal, dus het is oké.’
Deze vraag heeft de markt veranderd. Callgirls die zich richten op toeristen, verdienen gemiddeld 40% meer dan vrouwen die alleen lokale klanten hebben. Ze werken vaak in hotels, niet in appartementen. Ze hebben een ‘check-in’-protocol: geen naam, geen foto, geen identiteitskaart. Ze gebruiken pseudoniemen. Ze veranderen hun nummer elke paar maanden. Ze zijn slim. Ze weten dat de politie niet op zoek is naar een vrouw met een Spaanse naam in een hotelkamer in Utrecht. Ze zijn onzichtbaar - en daarom duurzaam.
Wetgeving en de grenzen van legaliteit
Nederland is het enige land ter wereld waar prostitutie volledig legaal is. Dat betekent dat callgirls een vergunning kunnen hebben, een bankrekening kunnen openen, en belasting kunnen betalen. Maar in de praktijk? Bijna niemand doet dat.
De meeste callgirls werken illegaal - niet omdat ze dat willen, maar omdat het makkelijker is. Een vergunning kost 1.500 euro per jaar. Je moet een gezondheidscheck doen elke drie maanden. Je moet je identiteit registreren. En dan moet je ook nog de politie informeren als je een nieuwe klant hebt. Dat is geen bedrijf. Dat is een administratieve nachtmerrie.
Dus de meeste vrouwen werken in de schaduw. Ze hebben geen contract, geen verzekeringsdekking, geen rechten. Als ze worden beroven, of misbruikt, kunnen ze niet naar de politie. Ze zijn onzichtbaar - en daarmee kwetsbaar. Globalisering heeft de markt veranderd, maar niet de bescherming. De wet is oud. De praktijk is nieuw. En er is een groot gat tussen de twee.
Wat verandert er nu?
Er zijn tekenen dat dit gaat veranderen. In 2024 startte de gemeente Amsterdam een pilot: een digitale register voor escortdiensten. Het is vrijwillig. Maar als je je registreert, krijg je toegang tot een veiligheidsteam, gratis gezondheidscontroles, en juridische hulp. In de eerste zes maanden meldden zich 217 vrouwen aan - 83% daarvan waren buitenlandse nationaliteiten.
Deze vrouwen zeggen hetzelfde: ‘We willen veilig zijn. We willen niet worden uitgebuit. We willen weten wat onze rechten zijn.’ Ze willen niet meer in de schaduw. Ze willen een echte baan - met rechten, met bescherming, met respect.
Maar de grote netwerken? Die veranderen niet. Ze blijven werken in het geheim. Ze hebben geen interesse in een register. Ze willen geen verantwoordelijkheid. Ze willen alleen winst. En ze zijn goed in het omzeilen van wetten.
Wat betekent dit voor de toekomst?
De callgirlindustrie in Nederland is geen uitstervende traditie. Het is een groeiende, dynamische, internationale industrie. Het is geen kwestie van ‘goed of slecht’. Het is een kwestie van realiteit. Er zijn duizenden vrouwen die deze werkzaamheden doen - niet omdat ze geen keuze hebben, maar omdat het een manier is om geld te verdienen in een wereld waarin migratie, digitalisering en economische ongelijkheid samenwerken.
De vraag is niet: ‘Moeten we dit verbieden?’ De vraag is: ‘Hoe kunnen we deze vrouwen beschermen?’
De oplossing ligt niet in straffen. Die werkt niet. De oplossing ligt in toegang: toegang tot gezondheidszorg, toegang tot juridische hulp, toegang tot een veilige werkomgeving. En toegang tot een toekomst waarin ze niet meer hoeven te verbergen wie ze zijn.
Globalisering heeft de callgirlindustrie in Nederland niet verwoest. Het heeft haar veranderd. En als we niet meegaan met die verandering, dan blijven we achter bij de vrouwen die er elke dag voor kiezen om te werken - en die verdienen, niet om te verliezen.